Als op commando

Er zijn veel bands op Lowlands waar ik me op verheug (Faith No More! Hank III! Aux Raus! Thursday!) en er is een gerecht op Lowlands waar ik me op verheug (de almachtige Lowlandpancake; niets minder dan een monument voor de pannenkoek, en geschikt als zowel ontbijt, lunch, diner als alle drie), maar er is maar één publiek waar ik me op verheug en dat is dat van Enter Shikari. Zelfs als ik die band niét geniaal zou vinden, dan nog zou ik naar hun optreden gaan kijken, alleen al om hun fans te zien. Er zijn vele momenten op Lowlands geweest waarop het publiek zelf tot attractie uitgroeide (het legendarische sinaasappelgevecht voor The Offspring in de Alpha) of zo gehoorzaam reageerde op de instructies van een band dat het optreden bijna een happening werd (het hippieleger van The Polyphonic Spree dat duizenden mensen liet knielen), maar het verbleekte bij de taferelen tijdens Enter Shikari. Het leek chaos in die tent, maar het was chaos op afspraak, chaos met een code. De circle pits begonnen en eindigden exact op de juiste momenten in de nummers, en het publiek zette zelf een dubbele wall of death in. Zonder aansporing van de band. Alsof alle aanwezigen ’s ochtends, toen iedereen op de camping nog sliep of dat net wilde gaan doen, stiekem hadden gerepeteerd. Tegelijk vergat niemand naar het podium te kijken, want daar stonden de vier mensen die zo mogelijk nog enthousiaster werden van de muziek van Enter Shikari: de bandleden zelf.

Weinig is een grotere garantie voor teleurstelling dan bij de terugkeer van een band na een legendarisch optreden hopen op een net zo’n legendarisch optreden. Niettemin. Ik hoop op hetzelfde legendarische publiek.